Worki produkowano z folii elastycznej o nazwie Pliofilm. Źródłem pochodzenia był przemysł gumowy. został wynaleziony przez Harolda J. Osterhofa w Goodyear Tire & Rubber w latach trzydziestych XX wieku, a jego materiałem bazowym był kauczuk naturalny. Początkowo stosowany był jako folia do żywności, następnie zaczęto go stosować jako pokrycie ochronne fartuchów i rękawów przemysłowych oraz do zabezpieczania ładunku. W latach trzydziestych XX wieku stosowano Pliofilm jako warstwę ochronną do kapeluszy.
Wojsko amerykańskie przyjęło go do przykrycia karabinów i pistoletów, a żołnierze dodali linkę, aby ułatwić noszenie broni. Reżyser Steven Spielberg umieścił nawet kilka karabinów w torbach Pliofilm w filmie Szeregowiec Ryan.
Pliofilm otrzymywano poprzez rozpuszczenie kauczuku naturalnego w rozpuszczalniku benzenowym i potraktowanie gazowym kwasem solnym. Pliofilm był bardziej stabilny w szerokim zakresie wilgotności niż wcześniejsze opakowania na bazie celulozy i stał się popularny jako opakowanie do żywności.
Produkcja Pliofilmu była utrudniona podczas II wojny światowej, ponieważ japońska okupacja dużej części Azji Południowo-Wschodniej odcięła większość dostaw kauczuku. W latach wojny produkcję całkowicie przekazano na cele wojskowe, a Pliofilm wykorzystywano do owijania maszyn i broni palnej. Po wojnie otwarto fabrykę w Wolverhampton w Anglii , a produkcja komercyjna trwała do końca lat 80-tych.
Pliofilm był nieprzepuszczalny dla wody i pary wodnej oraz niepalny. Produkt od początku był stosowany jako folia do pakowania żywności, a jego bardzo niska przepuszczalność tlenu pomagała aby żywność była świeża. Jej przylepność i lepsza stabilność w zakresie wilgotności była zaletą w porównaniu z wcześniej stosowanymi foliami celulozowymi. W 1937 r. Pliofilm stał się mniej więcej tak popularny jak celofan , a do 1942 r. wyparł folie celulozowe.
Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych użyły folii Pliofilm do zabezpieczenia broni palnej podczas lądowań desantowych podczas II wojny światowej . Rękawy produkowano w trzech rozmiarach, odpowiednich do pistoletów, karabinów i pistoletów maszynowych, i uszczelniano je, zawiązując węzeł w rękawie lub za pomocą gumki. Planowano, że żołnierze po wylądowaniu oderwą rękawy, choć część żołnierzy trzymała ich w głębi lądu ze względu na zalanie pól przez Niemców w ramach obrony. Pliofilm zwykle zatrzymuje wystarczającą ilość powietrza, aby utrzymać pływalność broni palnej w przypadku upuszczenia jej do wody. Ponieważ rękaw uniemożliwiał użycie zwykłego pasa nośnego broni, niektórzy żołnierze stworzyli doraźne zawiesia z liny, które można było założyć na Pliofilm. W serii Houston Chronicle „D-Day In Color” zauważono, że na obrazie piechoty armii Stanów Zjednoczonych podczas lądowania w Normandii widoczny jest Pliofilm owinięty wokół broni.
