Tworzywa oksydegradowalne to tworzywa sztuczne zaprojektowane tak, aby rozkładały się w środowisku otwartym, na wysypiskach śmieci, w kompostowniach przemysłowych i w wodzie. Zwolennicy twierdzą, że nie powodują one zanieczyszczenia mikroplastikiem ani toksyczności, natomiast przeciwnicy, że rozkładają się one jedynie w pewnym stopniu, przedostając się do środowiska. Praowodawcy UE przychylili się do zdania drugich.
Materiały oksydegradowalne różnią się od materiałów kompostowalnych. Wykonane są z tradycyjnych tworzyw sztucznych z dodatkami prooksydacyjnymi dodanymi podczas produkcji. Jednym z pionierów technologii d2w była brytyjska firma Symphony Environmental.
I to właśnie Symphony Environmental złożyła pozew do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (CURIA), zarzucając, że zakaz d2w jest niezgodny z obowiązującym prawem dotyczącym konkurencji w biznesie oraz że opracowując zakaz, ustawodawcy wprowadzono w błąd co do wpływu oksydegradowalnych tworzyw sztucznych na cykl życia.
Sąd CURIA ostatecznie oddalił sprawę Symphony Environmental. Orzekł, że UE ma prawo zakazać niektórych produktów w interesie ochrony środowiska i/lub zdrowia ludzkiego. Fundacja Ellen MacArthur opowiadała się za globalnym zakazem d2w. W tym stanowisku wspiera ją ponad 150 innych organizacji, w tym giganty handlu detalicznego i FMCG, organizacje handlowe, uniwersytety i inne organizacje pozarządowe.
