Chociaż MAP został po raz pierwszy odkryty w XIX wieku przez francuskich naukowców badających sposoby konserwowania owoców, jego skład i skuteczność uległy dramatycznym zmianom. Obecnie w projektach MAP zazwyczaj wykorzystuje się określone mieszaniny gazów składające się z tlenu, dwutlenku węgla i azotu, aby stworzyć środowisko, w którym psucie następuje znacznie wolniej.
Projekty te są obecnie zmieniane, aby dostosować się do wymagań konsumentów i przepisów prawnych dotyczących redukcji materiałów, zwłaszcza tworzyw sztucznych. Jednak tworzywo sztuczne pozostaje głównym materiałem opakowaniowym używanym przy wprowadzaniu na rynek produktów mięsnych i rybnych.
MAP kontra próżnia
W przypadku świeżego mięsa jedną z dodatkowych zalet MAP (oprócz wydłużonego okresu przydatności do spożycia) jest utrzymanie czerwonego koloru produktu. Podczas używania próżni czerwone mięso ma tendencję do przybierania fioletowej barwy. Ze względów praktycznych kolejną zaletą MAP jest możliwość układania tacek w stosy, a także łatwe etykietowanie górnej folii. MAP sprawdza się także w e-commerce, kiedy zakupy spożywcze klienci otrzymują do domu. W tym przypadku wydłużenie okresu przydatności do spożycia za pomocą MAP może mieć kluczowe znaczenie.
Redukcja plastiku
Chociaż opakowania MAP oferują producentom mięsa i ryb znaczne korzyści, projekty muszą teraz sprostać wymaganiom w zakresie redukcji tworzyw sztucznych, zwiększonej możliwości recyklingu lub ponownego użycia, bez uszczerbku dla ochrony produktu. Efektem jest choćby FibreSculpt, czyli płytka tacka do wyciągania charakteryzująca się stosunkiem włókien do plastiku wynoszącym 90-10.
W przypadku świeżego mięsa i owoców morza zaowocowało to opracowaniem tak zwanych ultralekkich tacek, najlepiej wykonanych z mono-PP lub mono-PET. Firmie Sealpac, w ścisłej współpracy ze swoimi partnerami, udało się zmniejszyć wagę tacki o wymiarach 190 x 144 mm, najpopularniejszego formatu stosowanego na przykład w Europie, z 18 gramów w 2003 r. do znacznie poniżej 10 gramów obecnie.
Na rynek obecnie wprowadza się znacznie więcej opakowań hybrydowych. Opakowania te składają się z papierowej podstawy, ale nadal wymagają plastikowej wkładki lub podkładki, aby uzyskać odpowiednią ilość bariery dla MAP. Sealpac oferuje rozwiązanie eTray. Taca ta jest prefabrykowana w specjalnym procesie termoformowania i ma bardzo stabilną, nieprzerwaną krawędź uszczelniającą, co oznacza, że gwarantuje hermetyczne uszczelnienie w ramach MAP.
Pakiety hybrydowe mają trzy główne zalety. Po pierwsze, papierowa baza pozwala na doskonałą komunikację produktu i branding. Po drugie, ilość plastiku w porównaniu do zwykłych tac dostępnych na rynku jest znacznie zmniejszona (w przypadku eTray firma Sealpac uzyskała redukcję aż o 40%). Po trzecie, zachęca się do recyklingu, ponieważ po użyciu różne materiały można łatwo oddzielić w celu indywidualnej utylizacji jako odpady plastikowe lub papierowe. W zastosowaniach termoformowania istnieje możliwość wykorzystania dolnej folii na bazie papieru, ale jest ona trudniejsza do rozdzielenia na poszczególne składniki. Jednakże, o ile zawartość plastiku jest minimalna, w większości krajów będzie można go utylizować jak papier.
Ponowne zamykanie w zastosowaniach MAP
W przypadku produktów mięsnych i rybnych wymagających wielokrotnego użycia niektóre firmy opracowały systemy, w których zmodyfikowaną atmosferę można w dużym stopniu utrzymywać w formacie umożliwiającym ponowne zamknięcie. Przykładem jest system FlatMap firmy Sealpac, który pozwala na pakowanie plasterków mięsa i produktów z owoców morza w atmosferze modyfikowanej. Oprócz zmniejszonego zużycia tworzyw sztucznych, lepszego recyklingu i optymalnych możliwości brandingu, system ten zaprezentuje zupełnie nowy poziom możliwości ponownego zamykania, dzięki czemu konsumenci będą mogli cieszyć się świeżością produktu aż do ostatniego kawałka.
MAP wymaga dłuższego procesu zgrzewania niż samo zgrzewanie, ponieważ najpierw należy usunąć powietrze z opakowania, a następnie dodać mieszaninę gazów. Dzięki odpowiedniemu układowi napędowemu szybkość całego procesu opiera się na prostej zasadzie: określonej przez operatora liczbie opakowań do zgrzewania w ciągu minuty. Od tego zależy szybkość wszystkich kolejnych procesów.Rezultatem jest coraz bardziej optymalny proces pakowania, który w razie potrzeby wykracza poza maksymalne ograniczenia fizyczne określone przez produkt i materiały opakowaniowe.
